Kategori: Hayata Dair (Page 1 of 4)

En Uzun Işık, En Derin Gölge
Bugün 21 Haziran…
Güneş gökyüzünde en uzun süren dansını ederken, biz de içimizde bir yolculuğa çıkıyoruz. Bugün, ışığın zirveye ulaştığı, gölgelerin bile kendini itiraf ettiği bir gün.
Geçmiş zamanlarda insanlar bu günü bir kutsallıkla selamladı.
Prometheus’un ateşi, Gılgamış’ın ölümsüzlük arayışı, Bozkurt’un peşinden gelen kavimlerin kaderi… Hepsi bir şeyi anlatıyordu: Arayış.
Bir anlamın, bir kurtuluşun, bir ışığın arayışı.
Ve şimdi, modern çağda…
Bizler de arıyoruz.
Ama artık tanrıların değil, teknolojiyle kutsanmış insanların peşindeyiz. Steve Jobs’un tılsımlı konuşmalarında, Elon Musk’ın roketlerinde, Instagram’daki sonsuz başarı hikâyelerinde… Her birinde bir mit, her birinde bir cevap saklı sanıyoruz.
Ama 21 Haziran bize şunu fısıldıyor:
Gerçek ışık dışarıda değil, içimizdedir.
Bugün güneş ne kadar yüksekten bakarsa baksın, onun aydınlattığı en değerli yer yine senin içindir:
Kendi kalbin.
Kendine sormadığın sorular, ertelediğin yüzleşmeler, sevip de dile getirmediğin cümleler…
Her mitin bir kahramanı vardır. Belki bir tanrı, belki bir savaşçı…
Ama modern zamanlarda o kahraman sen olmalısın.
Karanlıktan geçerek, kendi gölgene dokunarak…
Bir şeyin “en çok olduğu” yerde “en az olanı” da anlamalısın.
Bugün en çok ışık varsa, belki de kendine en çok bakman gereken gün de bugün.
Bugün birine içten bir selam ver.
Kırgın olduğun biriyle arandaki duvarı kaldır.
Sustuğun bir duyguyu yaz.
Ve en önemlisi, kendini dinle.
Çünkü yaz gündönümünde hayat sadece doğaya değil, sana da şunu hatırlatıyor:
Işığı uzatabilirsin, ama sonsuz kılamazsın.
O yüzden hisset… Söyle… Paylaş…
Çünkü bu ışık, bir daha ancak bir yıl sonra bu kadar uzun sürecek.
Ve sen,
Işığınla ne yapacağına bugün karar vereceksin.

Uzayın Sessiz Dansçıları: Gök Cisimlerinin Yörüngesindeki Toz Bulutları

Bir an düşünün: Ay’ın etrafında, görünmez ama her an varlığını hissettiren milyarlarca minik toz zerresi hafifçe süzülüyor. Bu incecik toz tabakası, sanki uzayın derinliklerinde sessiz bir dans gerçekleştiriyor. Peki, bu tozlar nereden geliyor? Ve neden Ay gibi gök cisimlerinin etrafında toz bulutları oluşuyor?

İşte, cevabı mikro meteoritler veriyor. Uzayda hızla yol alan bu küçük ama güçlü parçacıklar, bir gök cisminin yüzeyine çarptığında, yüzeyden minik parçacıkları adeta fırlatıyorlar. Sizce bu parçacıklar ne yapar? Dünyada olsaydı, hemen yere düşerdi, değil mi? Ama Ay’da, yerçekimi çok zayıf olduğu için bu tozlar havada asılı kalabiliyor. Düşünsenize, o küçük toz zerrecikleri yavaşça Ay’ın etrafında dönerken, minik bir toz bulutu oluşturuyor. Hatta bazen o kadar kalabalık oluyorlar ki, sanki Ay’ın küçük bir uydusu gibi davranıyorlar.

Sadece Ay’da mı? Hayır! Merkür ve Mars’ın uyduları Phobos ile Deimos gibi atmosferi ince ya da hiç olmayan diğer gök cisimlerinde de benzer olaylar yaşanıyor. Sizce bu tozlar, nasıl davranıyor? Onlar da o cisimlerin yörüngesinde dolaşıyor ve bazen sanki geçici uydular gibi hareket ediyorlar.

Peki, neden bu toz bulutları bilim insanları için önemli? Uzayda hareket eden bu minik parçacıklar, ekipmanlarımızı nasıl etkileyebilir? Belki de astronotların yüzeydeki hareketini zorlaştırabilir ya da araçların dış yüzeyinde aşınmaya neden olabilir. Sizce, gelecekte Ay’da ya da Mars’ta yaşayacak insanları nasıl etkileyebilir?

Uzayın bu sessiz dansçılarını anlamak, sadece yıldızların değil, bizim de güvenliğimiz için çok önemli. Siz de bir dahaki sefere gökyüzüne baktığınızda, o minik toz parçacıklarının aslında ne kadar büyük bir hikâyenin parçası olduğunu hatırlayın.

Uzayda birçok gök cisminin etrafında doğal olarak oluşan ince bir toz tabakası vardır. Bu toz, atmosfer ya da rüzgâr etkisiyle değil, mikro meteoritlerin sürekli yüzeye çarpmasıyla oluşur. Mikro meteoritler, son derece küçük ancak yüksek hızla hareket eden parçacıklardır. Bu parçacıkların gök cisimlerine çarpması yüzeydeki kaya ve tozları uzaya fırlatır. Düşük yerçekimi ise bu tozların hızla yüzeye düşmesini engeller ve böylece tozlar yörüngede kalabilir.

Özellikle Ay, atmosferi olmadığı için mikro meteorit bombardımanına doğrudan maruz kalır ve bu bombardıman sonucunda yüzeyinden sürekli toz parçacıkları fırlar. Benzer şekilde, Merkür ve Mars’ın uyduları gibi küçük atmosferi ince ya da hiç olmayan gök cisimlerinde de bu durum yaşanır.

Bu ince toz bulutları, uzaydaki toz parçacıklarının hareketini ve etkileşimini anlamak açısından büyük önem taşır. Ayrıca, insanlı uzay görevleri planlanırken bu tozun ekipmanlar ve görev güvenliği üzerindeki etkileri göz önünde bulundurulmalıdır.

Hakiki bir inanç sistemi, varoluşu ilahi bir hikmetin yansıması olarak görür; kainatı mükemmel bir düzenin parçası, hayatı ise derin bir maksatla donatılmış bir emanet olarak değerlendirir. İnsan, bu perspektifte yalnızca bir varlık değil, yaratılmışların en değerlisi ve en şereflisidir. Hayatın nihai gayesi, maddi kazanımlardan öte, manevi bir tekamül süreci olarak tanımlanır. Ahlaki değerler, kişisel çıkarlardan bağımsız, evrensel bir doğruluk anlayışı üzerine inşa edilir. Doğa, insana verilmiş bir emanet olup, ona zarar vermek değil, koruyup gözetmek sorumluluğuyla hareket edilmelidir. Ümit, bu dünyadan öteye uzanan sonsuz bir hayat vaadiyle şekillenir. Sevgi, ilahi bir kaynaktan gelen, maddi açıklamalara indirgenemeyecek kadar kutsal bir duygudur. İnsan ise bu anlayışta, Allah’ın yeryüzündeki halifesi olarak görülür ve bu sorumluluğa uygun yaşaması beklenir.

Ateizm ise varoluşu bir anlamdan yoksun bir süreç olarak yorumlar. Evren, düzensizliğin ve tesadüflerin bir ürünü, hayat ise amaçsız bir oluşumdur. İnsan, evrimsel bir süreçte ortaya çıkmış, diğer canlılardan farkı olmayan bir varlık olarak ele alınır. Hayatın gayesi, anlık tatminler ve geçici hazlarla sınırlıdır. Ahlak, bireysel menfaatler doğrultusunda değişkenlik gösterir; objektif bir değer anlayışına dayanmaz. Doğa, sadece bir kaynak olarak değerlendirilir ve tüketim aracı olarak görülür. Ümit, çoğunlukla bir boşluk hissi ya da nihilizmle karşılanır. Sevgi, yalnızca kimyasal tepkimelerin bir yansıması olarak açıklanır. İnsan, herhangi bir üstün değer atfedilmeyen bir biyolojik varlık olarak tanımlanır.

Din, varoluşu anlamlandırır, evrene değer katar ve hayata bir gaye yükler. Mesela, inanç sisteminde insandaki DNA yapısının bilgi depolama kapasitesi sıradan bir biyolojik kodlama değil, ilahi bir mühendislik harikası olarak görülür. İnsan DNA’sındaki dört harfli kimyasal kod, tüm insan vücudunu şekillendiren yaklaşık 3 milyar harften oluşan bir kitabı barındırır. Bu kitap öyle bir düzenle yazılmıştır ki, tek bir harf hatası genetik bir hastalığa yol açabilir. Bu olağanüstü düzen, sadece biyolojik bir mekanizma değil, evrendeki kusursuz düzenin bir yansıması olarak algılanır. Ayrıca, insan beynindeki nöronların karmaşık ağı, bir kentteki elektrik, ulaşım ve iletişim hatlarının toplamından bile daha gelişmiş bir sistem olarak yorumlanır. Bu tür detaylar, hayatın yalnızca rastlantılarla açıklanamayacak kadar derin bir hikmeti olduğunu gösterir.

Ateizm ise bu tür harikaları mekanik bir süreç olarak görür ve daha fazla anlam yüklemekten kaçınır. Bu bakış açısında, bir insanın yaşamı, doğumdan ölüme kadar geçen kısa bir zaman diliminden ibarettir. Örneğin, bir yıldızın patlaması ya da bir çocuğun gülümsemesi, herhangi bir metafizik anlam taşımaksızın sadece fiziksel ve biyolojik süreçler olarak yorumlanır. Hayatın zorlukları, anlamsız bir kaosun ürünü, ölüm ise kesin ve geri dönüşsüz bir yok oluş olarak görülür. Sevgi bile sadece hormonal tepkilerden ibaret olduğunda, insan ilişkilerinin derinliği ve kutsallığı kaybolur. Böyle bir anlayışta, bir insanın başkası için fedakarlık yapması ya da adalet uğruna mücadele etmesi, rasyonel bir sebebe dayandırılamaz ve çoğunlukla bireysel menfaatlere indirgenir.

Bu iki zıt bakış açısı, insanın dünyaya ve kendisine dair algılarını kökten etkiler. Din, insanı gökyüzüne baktırıp yıldızlar arasında bir hikaye okumaya teşvik ederken; ateizm, yıldızların sadece devasa gaz kütlelerinden ibaret olduğunu söyleyerek bu hikayeyi sessizliğe mahkum eder. İnsan için asıl mesele, bu iki bakış açısından hangisinin ruhunu daha çok doyurduğunu ve hayatını daha anlamlı kıldığını keşfetmektir.

Antik Mısır’da Ölülere Yazılan Mektuplar

Antik Mısır’da “Ölülere Yazılan Mektuplar” (Letters to the Dead), ölen sevdiklerine ya da atalarına yazılan kişisel ve duygusal mektuplardan oluşan bir yazı türüydü. Mısırlılar, ölümden sonra yaşamın devam ettiğine inanırlardı ve ölülerle iletişim kurarak, onların ruhlarından yardım istemek yaygın bir gelenekti. Bu mektuplar, genellikle ölen kişiden yardım dilemek, haksızlığa uğrayan bir durumu çözmek ya da kötü talihin sebebini öğrenmek amacıyla yazılırdı.

Mektuplar, genellikle çömlek parçaları (ostrakon) veya papirüs üzerine yazılır ve mezarlara bırakılırdı. Bu yazılar, Antik Mısır’da sadece bir üst sınıfa değil, toplumun farklı kesimlerinden insanlara ait olduğu için günlük hayata dair önemli bilgiler içerirdi. Mektuplar samimi ve içtendi, ölen kişiden dünyadaki hayatta kalanlara yardım etmesi talep edilirdi. Örneğin, bir kişi karısına yazdığı bir mektupta şöyle seslenebilir: “Ey sevgili karım! Seninle evlendiğimiz günden beri sana sadık oldum. Bana yaşadığım bu sıkıntılardan kurtulmam için yardım et, çünkü ben senin sevginle yaşadım.”

Rüyalar, Antik Mısır’da tanrılarla veya ölülerle iletişime geçmenin önemli bir yolu olarak kabul edilirdi. Bu nedenle, bazı mektuplar dolaylı olarak rüyalarla ilişkilendirilebilirdi. İnsanlar, rüyalarında ölen yakınlarıyla karşılaşır ve bu rüyalar, onlardan yardım istemek için bir sebep olabilirdi. Bir diğer mektupta, bir kişi ölen babasına şöyle seslenebilir: “Ey babam, ruhlar aleminde huzur bulasın! Bana yol göster, bu zor zamanlarda bana yardım et.”

Antik Mısırlılar için bu tür mektuplar, ruhani dünyayla bağ kurma ve ölüm sonrası yaşam inançlarının bir yansımasıydı. Ölülere yazılan mektuplar, manevi bir yardım dileği olarak yazılır, ölen kişinin ruhundan yardım, huzur veya koruma istenirdi. Bu metinler, Antik Mısır’ın ölümden sonraki yaşam yani çok güçlü bir ahiret inancının bulunduğunu gösterir.

Letters to the Dead, Antik Mısır’da rüyalar önemli bir rol oynar. Rüyalar, ölülerle veya tanrılarla iletişim kurmanın bir yolu olarak görülürdü. Antik Mısırlılar, rüyaların kehanet ve ilahi rehberlik sunduğuna inanırlardı. Eğer biri bir rüya görüp, ölmüş bir yakını ya da tanrılar tarafından bir mesaj aldığını düşünüyorsa, bu tür bir rüyayı çözümlemek için ölüye yazma geleneğine başvurabilirdi. Yani, rüyalar bu mektupların yazılmasına ilham verebilir ve insanlar ölen sevdiklerinden, rüyalarında gördükleri işaretler veya sorunlarla ilgili yardım isteyebilirlerdi.

Rüyalar, Mısırlılar için ruhani bir iletişim aracı olduğundan, mektuplarda ölen birinin rüya yoluyla mesaj göndermesi veya yardım etmesi beklenirdi.

Not: Kitabın aslı British Museum bulunmaktadır.

Unutmak ve Hatırlamak Arasında

Bir insanın, bir insanı koyabileceği en güzel yer, dua’dır. Kaybetmeyiniz avucunuzdaki duaya isminizi yazanları Bazen birinin yanında olmasından ziyade, bir varlığının olması  bile yetiyor insana, çünkü sevmenin mesafe ile alakası yoktur, lakin bazen de kavuşmak istiyor gönül, ya unutmak olmasaydı nasıl yaşardı insan ? Bu acıların ortasında, ya hatırlamak? Evet o da mevcut. Ömür dediğiniz hatırlamak ile unutmak arasında değil mi?

Monte Carlo yanılgısı, bir olayın sonucunun geçmiş sonuçlardan etkilendiğine dair yanlış inanca verilen isimdir. Genellikle kumarhanelerde görüldüğü için bu ismi almıştır. En bilinen örneği, rulet masasındaki siyah ve kırmızı bahislerdir.

Örneğin, bir rulet çarkında üst üste birkaç kez siyah gelirse, insanlar bir sonraki seferde kırmızı gelme ihtimalinin arttığına inanabilir. Oysa rulet çarkında her dönüş bağımsızdır ve önceki sonuçlar, sonraki sonucu etkilemez. Monte Carlo yanılgısı, rastgele olayların geçmişine bakarak geleceği tahmin etmeye çalışmanın yanlış bir strateji olduğunu vurgular.

Monte Carlo yanılgısını daha teknik bir şekilde açıklayalım. Burada odaklanacağımız konu, olasılık teorisi ve bağımsızlık kavramıdır.

Olasılık Teorisi ve Bağımsızlık:
Bir olayın gerçekleşme olasılığı, önceden bilinen sonuçlarla değişmiyorsa bu olay bağımsız kabul edilir. İki olayın bağımsızlığı şu şekilde tanımlanır:

İki olay A ve B için, P(A), P(B) olayların olasılıklarıdır. Eğer A ve B’nin birlikte gerçekleşme olasılığı:

P(A ∩ B) = P(A) * P(B)

eşitliği ile sağlanıyorsa, bu iki olay birbirinden bağımsızdır. Yani A ve B olaylarından biri diğerini etkilemez.

Rulet Örneği (Teknik Bakış):
Rulet çarkında kırmızı veya siyah gelme olasılığı eşit olup, her bir dönüş bağımsız bir denemedir. Yani, bir önceki dönemde kırmızı ya da siyah gelmiş olması, bir sonraki dönemi etkilemez.

Bu tür deneyler, Bernoulli Denemeleri olarak adlandırılır. Bernoulli denemesi, iki olası sonucu olan ve her denemenin bağımsız olduğu bir denemedir (örneğin, yazı-tura atmak veya rulet oynamak).

Rulet çarkındaki her denemenin X bir Bernoulli denemesi olduğunu varsayalım. X_i, i’inci denemenin sonucunu temsil etsin ve bu sonuç iki değerden birini alabilir: X_i = 1 (siyah geldi) veya X_i = 0 (kırmızı geldi).

Her bir denemenin olasılık dağılımı şudur:

P(X_i = 1) = p = 1/2, P(X_i = 0) = 1 – p = 1/2.

Bu denemelerin her biri bağımsız olduğundan, X_1, X_2, …, X_n bağımsız rastgele değişkenlerdir. Yani:

P(X_1 = x_1, X_2 = x_2, …, X_n = x_n) = P(X_1 = x_1) * P(X_2 = x_2) * … * P(X_n = x_n).

Bu formül, her bir olayın bağımsız olduğunu ve birinin diğerinin sonucuna bağlı olmadığını açıkça gösterir.

Monte Carlo Yanılgısının Matematiksel İspatı:
Monte Carlo yanılgısının yanlış olduğunu göstermek için, n tane deneme sonucunda siyah gelme olasılığına bakalım. Üst üste n kez siyah gelme olasılığı şu şekildedir:

P(X_1 = 1, X_2 = 1, …, X_n = 1) = P(X_1 = 1) * P(X_2 = 1) * … * P(X_n = 1) = (1/2)^n.

Bu olasılık, n arttıkça küçülür, yani birçok kez siyah gelmiş olması nadir bir durumdur. Ancak, Monte Carlo yanılgısında yapılan hata, insanların bir sonraki denemenin olasılığının önceki denemelere bağlı olduğunu düşünmesidir.

Örneğin, 10 kez siyah geldikten sonra 11. kez siyah gelme olasılığı hala şudur:

P(X_{11} = 1 | X_1 = 1, X_2 = 1, …, X_{10} = 1) = P(X_{11} = 1) = 1/2.

Bu, önceki sonuçlar ne olursa olsun 11. denemenin bağımsız olduğunu ve olasılığın değişmediğini gösterir. Monte Carlo yanılgısının temel noktası, geçmiş sonuçların bağımsız olayların gelecekteki sonuçlarını etkilemeyeceği gerçeğini görmezden gelmektir.

Matematiksel olarak ispatlandığı gibi, bağımsız olaylarda (rulet dönüşleri gibi), her bir olayın olasılığı diğerlerinden etkilenmez. Bu bağımsızlık özelliği, Monte Carlo yanılgısının yanlış olduğunu kanıtlar.

Karşıtlıklar ve Anlam: Zihnin Derinliklerine Yolculuk
İnsan olgunlaştıkça, hayatın getirdiği zorlukları daha iyi karşılayabilir hale gelir. Yenilmek, aslında yeniden başlamanın bir işaretidir ve bu süreçte beklememenin getirdiği hafifliği hissederiz. Mutluluğun, aslında bakış açımızda olduğunu anladıkça, karşılıksız sevebilmeyi başarırız. İyi ve kötü arasındaki dengeyi fark ettikçe, söylenenlerin ardındaki derin anlamı daha iyi kavrarız. Kelimelerden ziyade gözlerin dilini okumaya başladığımızda, gerçekten sevilmeye değer olanı buluruz. Kendimizi tanıdıkça, kâinatı ve onun sırlarını daha iyi okuruz. Güzelliği yaratanı sevmeye başladığımızda, her yeni günün bir nimet olduğunu anlarız. Affetmenin, aslında kendimize yaptığımız bir iyilik olduğunu ve kin, nefret gibi duyguların kalbimizi bozduğunu fark ederiz. Kendimizi eleştirip, kendimizle barışık olduğumuzda, sevdiklerimizin değerini kaybetmeden anlar ve onlara sıkıca sarılırız. Fedakârlıklarımız arttıkça, vefa, vicdan ve merhameti öğreniriz. Olgunluğun sonu olmadığını anladığımızda, “İşte oldum” demek yerine, sürekli gelişmeye devam ederiz.
İnsan olgunlaştıkça, hayatın getirdiği zorluklara karşı daha fazla yıpranır. Yenilmek, aslında başarısızlığın bir işaretidir ve yeniden başlamak sadece kaçınılmaz bir zorunluluktur. Beklemek, umutların yeşermesi için gereklidir ve beklentisizlik, hayatta bir boşluk yaratır. Mutluluk, dış koşullara bağlıdır ve bakış açısının çok fazla etkisi yoktur. Karşılıksız sevmek, genellikle hayal kırıklığına yol açar. İyi ve kötü arasındaki dengeyi fark etmek yerine, insanlar genellikle mutlak doğrulara inanır. Söylenenlerin ardındaki anlamı anlamak, gereksiz bir çaba gibi gelir. Kelimeler, duygularımızı en iyi ifade eden araçlardır, gözlerin dili ise belirsiz ve yoruma açıktır. Sevilmeye layık olanı bulmak, genellikle zorlu ve hayal kırıklığı ile dolu bir süreçtir. Kendimizi tanımak, her zaman huzur getirmez; bazen derin bir içsel çatışma yaratır. Kâinatın sırlarını anlamaya çalışmak, çoğu zaman imkânsız bir çabadır. Güzelliği yaratanı sevmek, soyut bir kavram olup pratikte çok az karşılık bulur. Her yeni günün bir nimet olduğunu düşünmek, gerçeklerden kaçmaktır. Affetmek, bazen haksızlıkları kabul etmek anlamına gelir ve kin, nefret gibi duygular, bizi güçlü kılabilir. Kendimizi eleştirmek ve kendimizle barışık olmak, her zaman mümkün değildir; sevdiklerimizin değerini anlamak ise genellikle onları kaybettikten sonra gerçekleşir. Fedakârlıklar, çoğu zaman karşılıksız kalır ve vefa, vicdan, merhamet gibi duygular, modern dünyada nadiren ödüllendirilir. Olgunluğun sonu olmadığını kabul etmek, sürekli bir tatminsizlik yaratır ve “İşte oldum” diyememek, sürekli bir eksiklik hissi doğurur.
Aynı hikaye farklı bakışlar Zihnin derinliklerine yapılan bu yolculukta, karşıtlıkların ve farklı bakış açılarının nasıl öğretici olduğunu keşfedin. Olgunlaşma sürecinde, hayatın getirdiği zorluklara karşı aldığınız tutumu anlayın. Yenilgiyi bir başarısızlık işareti olarak görmeyin; yeniden başlamanın ve gelişmenin bir fırsatı olduğunu kavrayın. Beklentilerin sizi nasıl sınırladığını anlayın; umut ve beklememe arasındaki ince dengeyi deneyimleyin. Mutluluğun dış koşullardan ziyade içsel bakış açısına bağlı olduğunu anlayın; karşılıksız sevginin gerçek derinliğini keşfedin.
Bu süreçte, iyi ve kötü arasındaki dengeyi sadece mutlak doğrularla değil, karmaşıklığı anlayarak ve farklı perspektifleri değerlendirerek bulabilirsiniz. İletişimde kelime kullanımının yanı sıra gözlerin diliyle de duyguları anlamanın önemini kavrayın. Kendi içsel yolculuğunuzda, kendinizi tanıma ve kabul etme sürecinin kaçınılmaz bir iç çatışma yaratabileceğini, ancak bu sürecin sizi daha derin bir anlayışa ve huzura götürebileceğini görün. Sonuç olarak, bu deneyimler size içsel dengeyi bulma ve dış dünya ile uyum sağlama konusunda yeni bir perspektif kazandıracak, böylece daha sağlıklı ve anlamlı bir yaşam tarzı benimseyebileceksiniz.

Zamanın Yaprakları

Yaprak, ağaç ve bitkilerin nefes almasını sağlayan mevsimsel bir organdır. Defter sayfalarına “yaprak”, kitap sayfalarına “sayfa” ismini vermişiz. Buna mukabil takvim yaprakları da aynı şekilde “yaprak” olarak adlandırılır. Bu benzetme, yaprağa fânilik ve geçicilik anlamları yüklediğimizdendir.

Hangi tür takvimi kullandığımızın bir önemi yoktur, masamızda hangi takvimin durduğu veya saatimizin hangi zaman diliminde çalıştığı önemli değildir; yıl sonunda takvim biter ve yeni bir yıl başlar. İnsan ömrü de işte bundan ibarettir. Ömür, saniyelerin, dakikaların, saatlerin, günlerin, haftaların, ayların ve yılların toplamıdır. En önemli an, şu anda içinde bulunduğumuz andır, çünkü sadece o anda bir şeyler yapabiliriz.

Hayat, iyilikle dolu bir yolculuktur. İyilik bazen bir gülümseme, bir kucaklama, tatlı bir söz veya güler yüz olabilir. Her zaman “Kimseye zararım yok ” değil, “Kime ne faydam var”  ölçüsü olmalıdır.

Zorlukların İçinde Gizli Güç

Hayatın bize sunduğu zorluklar, çoğu zaman omuzlarımızda ağır bir yük gibi hissedilir. Kolay bir hayattan güçlü hikayeler çıkmaz; çünkü özgürlükler, sınırların sınırlarını zorlamaz ve onu içsel derinliklere dayanmaktan alıkoyar. Zor bir hayatsa kolay kolay anlatılmaz; çünkü bu tür hayatlar, yaşanmışlıkların ve tecrübelerin derin izleriyle doludur.

Zorlukların içinden geçen insanlar, adeta bir savaşçıdır. Onun bir güçlüğü, içindeki potansiyel ortaya çıkar ve onları daha güçlü bireyler haline getirir. Kolay bir hayat süren insanlar genellikle bu derinliği anlayamazlar; Çünkü onlar için hayatın anlamı, yüzeyde yaşanan anlardan ibarettir. Oysa ki zor bir hayat onun anısını, insanı daha derin düşüncelerine ve duygulara sürüklüyor.

Bu nedenle bazen konuşmayı değil, susanı dinlemeyi gerektirir. Konuşanlar, genellikle yüzeyde kalanları paylaşır; ama susanlar, içlerinde büyük bir dünya taşırlar. Bunların sessizliği, yaşadıkları ve kazandıkları deneyimlerin bir devamıdır. Susan insanların sessizliği, dinlemeyi bilen biri için en derin ve en anlamlı hikayeleri barındırır.

Hayatın her yerinde susan insanlar, çoğu zaman en bilge kişilerdir. Onlar, yaşadıkları sözcükleri dökmek yerine, içlerinde taşırlar ve bu ağırlıkları, onların özelliklerini şekillendirirler. Sessizlikler, aslında bir içsel huzurun ve dinginliğin ifadesidir. Zorluklarla dolu bir hayat yaşayan insanların sessizliğine kulak vermek, onların içsel özgürlüklerinin bir kapıyı aralamak demektir. Hayatın sıkıntısı bizi yapan en önemli unsurlardır. 

Kısa bir örnek vermek gerekirse, Helen Keller’ın hayatı bir bakış atalım. Helen, bebekken geçirdiği bir hastalık sonucunda kör ve sağır oldu. Ancak, bu zorluklara rağmen, öğretmeni Anne Sullivan’ın yardımıyla iletişim kurmayı öğrendi ve sonunda Harvard Üniversitesi’ne bağlı Radcliffe Koleji’nden mezun oldu. Helen Keller, hayatı boyunca pek çok zorluğun üstesinden geldi ve dünya çapında engelli hakları savunucusu oldu. Onun hikayesi, zor bir yaşamın içinden çıkan güçlü bir başarı öyküsüdür. Bir diğer  güzel örnek ise Nelson Mandela’dır. Güney Afrika’da apartheid rejimiyle savaşan Mandela, bu mücadelesi yüzünden 27 yıl hapis yattı. Bu zorlu dönemde bile pes etmedi ve sonunda ülkesinin ilk siyah devlet başkanı oldu. Mandela’nın sessiz direnişi ve sabrı, onun büyük bir lider olmasını sağladı ve tüm dünyaya ilham verdi.

Bu zorluklar, bize sadece güçlü hikayeler değil, aynı zamanda derin bir bilgelik ve anlayışlar kazandırır. Konuşulan kelimelerin ötesinde, susan insanların sessizliği, dinlemeyi bilenler için en büyük hazinedir. Bazen gerçekten öğrenmek ve öğrenmek için, konuşanları değil, susanları dinlemeyi gerektirir.